سیم های تیر برق

عرض شد که تیرهای برق برخی چهار سیم و برخی سه یا دو سیم دارند . تیرهای چهار سیمی بسیار بیشتر از تیرهای سه سیمی یا دو سیمی اند .

تیرهای چهار سیمی اکثرا" مربوط به خیابانها و کوچه های بزرگ هستند . تیرهای سیه سیمی اما معمولا مربوط به کوچه های بن بست هستند . و دو سیمی ها که خیلی کم هستند مربوط به کوچه های بن بستی هستند که کوچک هستند و در آنها بیش از دو یا سه خانه وجود ندارد .

و دانستن این موضوع برای بچه های قدیم مهم بود . و در بعضی موارد حتی اهمیتی حیاتی داشت . مخصوصا برای آندسته از بچه های قدیم که اهل فرار بودند . اهل بزن و در رو . بچه هایی که مثلا زنگ خانه ای را می زدند و در می رفتند . بچه هایی که سیبی از خانه همسایه می چیدند و فرار می کردند .

بچه های که از در و دیوار بالا می رفتند . بچه هایی که در حوض میادین و پارکها شنا می کردند یا در چمن های پارک کشتی می گرفتند و به شیوه تارزان از شاخه های درختان پارک و بولوار آویزان می شدند . بچه هایی که  مدام تحت تعقیب نگهبان پارک بودند . بچه های که مدام در حال فرار از دست این و آن بودند .

برای این بچه های فراری دانستن اینکه کدام کوچه بن بست است و کدام کوچه بن بست نیست مهم بود . که بتوانند فرار کنند . که ناغافل وارد کوچه ای نشوند که بن بست باشد و گیر بیفتند . و یکی از راههای تشخیص کوچه بن بست همین سیم های تیر برق بود . تیرهایی که اگر چهار سیم داشت یعنی که آن کوچه بن بست نیست . ته اش باز است و راه در رو دارد . اما اگر سه یا دو سیم داشت یعنی که بن بست است . یعنی که  رفتن همانا و گیر افتادن همانا ...

و کوچه ما ، کوچه امروز ما ، که تا دیروز چهار سیم داشت کوچه ای بن بست است . بن بستی که بر خلاف قاعده همیشگی تیرهایش نه سه یا دو سیم که چهار سیم داشت . چرایش را نمی دانم . اما شاید برای اینکه کوچه ما بچه ای نداشت  . بچه ای ندارد . بچه ای که زنگی بزند ، سیبی بچیند ، شیشه ای بشکند . بچه ای که فرار کند .

همین چهار سیم هم چند روز پیش از اداره برق آمدند و از تیرهای برق جدا کردند و بجای آن سیم های بافته شده گذاشتند . نه سیم های لخت مسی که سیم های روکش دار در هم تنیده ای که دیگر چندان معلوم نیست سه تاست یا چهار تاست . سیم هایی که نشان نمی دهد کوچه بن بست است یا نیست . لابد دیگر نیازی نیست . آنهم برای کوچه هایی که در آن هیچ بچه ای نیست .