در جستجوی حال و احوال از دست رفته

البته که حال و احوال آدمی در گذر زمان دچار تغییر و تحول می شود و حال و احوال آدمی هماره همانی نیست که روزگاری بوده است . این تغییر و تحول نیز دلایل بسیار دارد و صد البته که علاوه بر عنصر زمان ، نوع زمان و مقطع زمانی و باصطلاح برهه های حساس زمانی نیز در این تغییر و تحول نقش بسزایی دارد .

نشانه های تغییر حال و هوای آدمی نیز بسیار است . مثلا ممکن است آدمی در یک دوره زمانی به یک موسیقی خاص علاقمند باشد و در یک دوره زمانی به یک موسیقی دیگر . مثل وقتی که آدمی حوان است و موسیقی تند و پر هیجان دوست دارد اما وقتی پا به سن گذاشت بیشتر به موسیقی سنتی و یا موسیقی هایی با ریتم کند و ملایم تمایل پیدا می کند .

از جمله نشانه های تغییر حال و احوال آدمی یکی هم کتاب و نحوه مواجهه آدمی است با قفسه کتاب که بویژه این روزها بخوبی نشانگر و بیانگر حال و احوالی است که روزگاری بوده است و امروزه  از دست رفته است .

قفسه کتاب از این رو که از در زمانی نه چندان دور بسیارانی با دیدن قفسه کتاب پایشان سست می شد و بی آنکه نیم نگاهی به کتابهای درون آن بیندازند آنها را یارای رفتن و گذشتن از قفسه کتاب نبود . سهل است که آن حال و احوال حتی آدمی را وا می داشت بایستد و کتابها را برانداز کند و حداقل یکی دو کتاب را ایستاده تورق نماید .

خود کتاب هم که جای خود دارد . در آن حال و احوال که البته دیگر چندان نشانه ای از آن باقی نیست نمی شد کتابی را به دست گرفت و تا تهش را در نیاورد آن را بر زمین گذاشت . نمی شد . سوگند به آسمانها و زمین ها که نمی شد .

اما حالا شده است . دیر زمانی است که شده است . دیگر نه قفسه های کتاب آدمی را از رفتن و گذشتن باز می دارد و نه خواندن کتاب آدمی را از خورد و خوراک . همان که شاعر می فرماید دیگه حالی به آدم میمونه نه والله ، دقیقا" همین است . یعنی که دیگر نه حالی مانده است و نه احوالی .

و این تغییر و تحول و دگردیسی حال و احوال چنان است که گاهی آدمی وقتی جلوی قفسه کتاب می ایستد و نگاهش می خزد روی بعضی کتابها و عنوان کتابها باورش نمی شود که او همانی است که روزی روزگاری بعضی از این کتابها را نه که خوانده بلکه خورده است !